Organizator PKMD i MTP AQUAZOO 29-31.01.2010 Poznań
W związku z ograniczoną ilością akwariów konkursowych, kilka spraw organizacyjno-informacyjnych, które stanowią zarazem Regulamin Konkursu.
1. Zgłoszenia ryb na konkurs przyjmowane będą w nieprzekraczalnym terminie do 10 stycznia 2010r. (Decyduje kolejność zgłoszeń - co ma szczególne znaczenie w razie możliwości przekroczenia ustalonego limitu).
2. Każdy wystawca może zgłosić dwie ryby, każdy następny żaglowiec przechodzi automatycznie na listę rezerwową. Dopiero w przypadku wolnych miejsc ryby z listy rezerwowej będą przechodzić na listę konkursową.
Zgłoszenia przyjmowane są drogą Internetową na adres: asie1@Interia.pl
3. Każdy zgłaszający żaglowce na konkurs otrzyma za pośrednictwem Internetu potwierdzenie zgłoszenia. Brak potwierdzenia oznacza, że zgłoszenie nie dotarło do biura konkursu.
4. Na wystawcy ciąży obowiązek prawidłowego zakwalifikowania wystawianych ryb do odpowiedniej grupy barwnej.
5. Opłata konkursowa za każdą wystawianą rybę wynosi: 50 zł.
Uiszczenie opłaty następuje w momencie przekazania ryby organizatorowi konkursu.
6. Żaglowce oceniane na konkursie należy dostarczyć na halę wystawową w dniu 27.01.2010r. w godz. 18 - 20 lub w dniu 28.01.2010r. w godz. 10 - 14.
Woda: temp. 28 stopni, pH 6,8, twardość 12 - 15 stopni "n".
7. Ocena konkursowa rozpocznie się o godz, 14 w dniu 28.01.2010r.
8. Skład Komisji sędziowskiej:
- Przewodniczący Komisji Sędziowskiej - Andrzej Sieniawski,
- Członkowie - pięciu uprawnionych do oceny sędziów.
9. Uroczyste ogłoszenie wyników oraz wręczenie dyplomów i nagród odbędzie się w dniu 30.01.2010r. o godz. 12 na specjalnie wydzielonym miejscu w hali wystawowej.
Poniżej znajduje się wzór karty zgłoszeniowej, która należy skopiować, wypełnić i przesłać na adres: asie1@interia.pl
Karta zgłoszeniowa
1. Imię i Nazwisko wystawcy: .................................................. ............
2. Miejsce zamieszkania: .................................................. .................
3. e-meil wystawcy: .................................................. .......................
4. Zgłaszam na I Mistrzostwa Żaglowców następujący zestaw ryb:
Kategoria „Dzikie żaglowce”(A – C):
· „A” - Pterophyllum altum – Żaglowiec wysoki, skalar wysoki - szt.
· „B” - Pterophyllum leopoldi - Żaglowiec peruwiański - szt.
· „C” – Pterophyllum scalare – Żaglowiec skalar, skalar - szt.
Kategoria „Hodowlane żaglowce” (D – G):
· „D” – pręgowane - szt.
· „E” – gładkie - szt.
· „F” – marmurkowe - szt.
· „G” - klasa otwarta - szt.
Razem: szt.
Jednocześnie wskazuję jako dwie pierwsze ryby (podać oznaczenie literowe)...................................
Oświadczam, że zapoznałem się z Regulaminem I Mistrzostw Żaglowców i zowiązuję się go przestrzegać.
.................................................. ..............................................
Miejscowość, data Imię i Nazwisko zgłaszającego
Poniżej zamieszczam podstawowe wiadomości na temat standardów żaglowców.
Jednocześnie informuję, że pełny materiał w tej sprawie znajdzie się w grudniowym numerze miesięcznika "Nasze Akwarium".
Informacje na temat stadardów żaglowców - cz. 1
Dlaczego Pterophyllum = Żaglowce
Czy istnieje akwarysta, który usłyszawszy nazwę „skalar” ma wątpliwości, co do wyglądu ryby, o którym jest w tym momencie mowa?
Oczywiście nie, ale w domyśle ma on zazwyczaj gatunek Pterophyllum scalare, a jest to zaledwie jeden z trzech gatunków zaliczanych obecnie do tego rodzaju pielęgnic.
Mamy więc w tym wypadku do czynienia z błędem logicznym, który staje w oczywistej sprzeczności z zasadami obowiązującymi w nazewnictwie systematycznym.
Już przed II Wojną Światową, rodzaj Pterophyllum określany był w polskiej literaturze akwarystycznej mianem żaglowców. W miarę upływu czasu zaczęto jednak używać w stosunku do całego rodzaju Pterophyllum nazwy „skalar”. Takie postępowanie było oczywiście z gruntu błędne, gdyż nazwa „skalar” odnosiła się w rzeczywistości do najbardziej popularnego w omawianym rodzaju gatunku – Pterophyllum scalare.
Takie potraktowanie zagadnienia trudno w tym wypadku uznać za słuszne, gdyż sugeruje ono, że do rodzaju Pterophyllum (skalary?) zaszeregowany został jedynie jeden gatunek ryb (skalary!). Ponieważ w rzeczywistości tak nie jest, dwa pozostałe gatunki ryb należące do omawianego rodzaju otrzymały w polskiej nazwie drugi człon. W tej sytuacji gatunek Pterophyllum altum nazwany został żaglowcem wysokim, a Pterophyllum leopoldi żaglowcem peruwiańskim.
Aby w przyszłości usystematyzować tę nieścisłość, sądzę, że warto wrócić do dawniej obowiązującej w Polsce nazwy rodzajowej – żaglowiec.
Tym samym proponuję, by polskim odpowiednikiem nazwy rodzajowej Pterophyllum, stała się ponownie najstarsza polska nazwa - „Żaglowiec”. Dzięki takiemu rozwiązaniu, używaną od pewnego czasu nazwę skalar, będzie można w ostateczności stosować samoistnie lub – co wydaje się niezmiernie słuszne - jako jeden z elementów w dwuczłonowej nazwie wobec gatunku Pterophyllum scalare – żaglowiec skalar, pamiętając jednocześnie, iż dopuszcza się, by nazwa „skalar” stanowiła zarazem jeden z członów polskich nazw gatunkowych odnoszących się do dwóch pozostałych gatunków omawianego rodzaju.
Informacje na temat stadardów żaglowców - cz. 2
Dzikie gatunki żaglowców.
Pterophyllum altum Pellegrin, 1903. (ŻAGLOWIEC WYSOKI, SKALAR WYSOKI).
Synonimy: Platax altum, Plataxoides altum.
Występuje w zasadzie endemicznie w górnym biegu rzeki Orinoko w Ameryce Południowej, choć obecność tego gatunku stwierdzono też w rzece Rio Negro, Rio Inirida i Rio Atabapo, do okolic Puerto Ayacucho. Obecność niewielkich ilości tych ryb ujawniono też w basenie Amozonki. Choć w akwariach osiągają one zazwyczaj nieco mniejsze rozmiary, to wysokość tych ryb mierzona od czubka płetwy grzbietowej do zakończenia płetwy odbytowej może wynosić 35, a nawet więcej centymetrów. O rybach osiągających taką rozpiętość pisze między innymi Bleher i Schmidt-Focke. Długość żaglowców wysokich dochodzi do 17 centymetrów (jeśli jest mierzona od początku otworu gębowego do środkowej części końca płetwy ogonowej, z pominięciem długich wyrostków występujących na pierwszym i ostatnim promieniu wspomnianej płetwy).
Systematyczny zapis anatomiczny tego gatunku ryb jest następujący:
Dorsale (płetwa grzbietowa): XI – XIII 27 – 31;
Anale (płetwa odbytowa): VI 28 – 32;
Pectorale (płetwy piersiowe): 10 – 11;
14 - 16
Układ łusek: 40 – 47 31 – 34
17 - 19
Linia boczna: 8 – 12
Kręgi: 13 – 14 tułowiowych i 16 – 17 ogonowych. Razem 30.
Ciało ryby jest „sztywne” i daje wrażenie jakby było wycięte z twardego kartonu. Wrażenie to potęguje mocno wyprostowana płetwa grzbietowa i odbytowa. Żaglowiec wysoki mając ciało silnie bocznie spłaszczone, jest przy tym w widoczny sposób dobrze umięśniony.
Boki ryby w granicach: od pierwszej do czwartej pręgi, oraz od nasady płetwy grzbietowej, poprzez nasadę płetwy ogonowej do nasady płetwy odbytowej tworzą w przybliżeniu okrąg i mają srebrzyste zabarwienie podstawowe.
Na wspomnianych bokach widoczne są cztery, silnie zaznaczone brunatnoczarne pręgi. Pierwsza z nich, lekko na środku wygięta w kierunku pyszczka, przebiega przez oko. Druga, prawie prosta, rozpoczyna się tuż za początkiem nasady płetwy grzbietowej i kończy na początku nasady płetwy odbytowej. Trzecia, najsilniej zaznaczona, rozpoczyna się na szczycie środkowej części płetwy grzbietowej i swym zasięgiem obejmuje większość skierowanych ku tyłowi promieni twardych. Przebiegając przez ciało, jest w środkowej części lekko wygięta w kierunku nasady płetwy ogonowej. Kończy się na szczycie środkowej części płetwy odbytowej. Najjaśniejsza, czwarta z nich, ozdabia całą nasadę płetwy ogonowej. Pomiędzy pręgą pierwszą i drugą oraz drugą i trzecią, widoczne są zazwyczaj dodatkowe pręgi o znacznie słabszym (szarobrązowym) zabarwieniu. Pierwsza z nich zanika na wysokości pokryw skrzelowych. Druga może opasywać całe ciało, przy czym znacząco blednie w miarę jak dochodzi do granicy brzusznej. Omówione pręgi w połączeniu z poniżej opisanymi zabarwieniami występującymi na płetwach brzusznych oraz płetwie grzbietowej, odbytowej i ogonowej, stanowią wzór występujący na ciele ryb omawianego gatunku.
Na linii czołowej występuje bardzo charakterystyczne dla omawianego gatunku silne wklęśnięcie, które w dalszej części przechodzi w niewielki, ostro zakończony i znacząco wydłużony pyszczek. Wspomniany układ płata czołowego powoduje, iż otwór gębowy ryby jest skierowany nieco ku górze.
Wysokość ryby, mierzonej od czubka płetwy grzbietowej do czubka płetwy odbytowej, można wyrazić proporcją 1:1:1. Oznacza to, że wysokość płetwy grzbietowej mierzonej od jej nasady do zakończenia jest identyczna w stosunku do wysokości, jaką osiąga płetwa odbytowa mierzona w taki sam sposób. W tej sytuacji wysokość ciała ryby jest równa wysokości płetwy grzbietowej lub odbytowej i faktycznie stanowi 1/3 wysokości jej ciała.
Długość ciała żaglowca wysokiego mierzona od początku otworu gębowego do środkowej części końca płetwy ogonowej stanowi od połowy do 3/4 lub jego wysokości. Najdłuższe promienie twarde w płetwie grzbietowej i odbytowej posiadają charakterystyczne wyrostki, które tworzą wrażenie, że ryba jest większa niż w rzeczywistości. W porównaniu z innymi gatunkami żaglowców, u wysokich, płetwa grzbietowa i odbytowa jest usytuowana najbardziej pionowo. Umowna linia przeprowadzona od czubka płetwy grzbietowej do zakończenia płetwy odbytowej (z pominięciem wyrostków), winna być idealnie pionowa i przechodzić na 1/3 długości płetwy ogonowej, mierząc ją od nasady do zakończenia.
Nasada przeźroczystych płetw piersiowych winna rozpoczynać się na umownej pionowej linii kreślonej od nasady pierwszego promienia płetwy grzbietowej (od strony głowy) do nasady płetw brzusznych. Promienie tych płetw winny być proste, dobrze zaznaczone i niezbyt długie.
Płetwy brzuszne rozpoczynają się „chorągiewkami”, przyjmującymi często brunatne zabarwienie. Niekiedy widoczne są także na nich czerwonawe przebarwienia. Chorągiewki przechodzą następnie w długie, szarosrebrzyste, s |
